Met ontsteltenis werd vanmiddag vernomen dat ds. P. Melis te Oud-Beijerland aan een hartstilstand is overleden. Na ds. P.L. Bazen en ds. L. Terlouw is hij de 3e predikant die deze week door de Heere is Thuis gehaald.
Ds. Melis werd geboren op 21 november 1949. In 1983 werd hij diaken te Amersfoort en niet veel later ouderling, tot zijn toelating aan de Theologische School in 1985. Toen hij in 1989 kandidaat werd gesteld nam hij het beroep aan naar Nieuw Beijerland. Daarna diende hij de gemeente Genemuiden (17-04-1996), Veen (19-06-2002) en Ermelo (06-04-2011). Nog maar kort, sinds 11 januari, was hij verbonden aan de gemeente Oud-Beijerland.
Binnen het kerkelijk leven was ds. Melis op diverse gebieden actief. Zo was hij lid van het curatorium en van het deputaatschap voor militairen en het deputaatschap voor Bijzondere Noden. Ook was hij bestuurslid van de Vluchtheuvel en de cursus Godsdienstonderwijs.
Ds. M. Karens:
De week was al vol van schokkende zaken in ons kerkverband. Maar wat een grote verslagenheid bracht afgelopen zaterdagmiddag het ontstellende bericht dat onze zeer geliefde vriend en broeder ds. Melis door een hartstilstand was overleden.
Zo geheel onverwachts werd hij van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen weggenomen. Zij blijven achter in diepe rouw en met een groot gemis. Ook voor de gemeente van Oud-Beijerland, die onze broeder nog maar enkele maanden mocht dienen, is dit sterven een onbegrepen weg. De Heere had broeder Melis een plaats gegeven in het geheel van onze gemeenten. Hij diende vijf gemeenten: Nieuw-Beijerland, Genemuiden, Veen, Ermelo en Oud-Beijerland. Op zijn geheel eigen wijze mocht hij Schriftuurlijk- bevindelijk de Boodschap brengen van zonde en genade. Het was de vreugde van zijn hart om de heerlijkheid van Christus te verkondigen aan een ellendig en arm zondaarsvolk. Hij had een herderlijk hart en een priesterlijke bewogenheid. We kennen hem in de gemeenten als de rustige, evenwichtige en stabiele Zeeuw. Zijn woorden waren overdacht, maar hadden ook gezag. In Genemuiden is hij ernstig ziek geweest, maar de Heere heeft gespaard. Hij mocht ervaren: De HEERE zal hem ondersteunen op het ziekbed in zijn krankheid verandert Gij zijn ganse leger. Tijdens zijn verblijf in Veen moest hij een ernstige operatie ondergaan aan de halsslagader.
Pieter Melis groeide op te Krabbendijke in een godvrezend voorgeslacht. Hij zag wat de vreze des Heeren was in zijn familie. Maar genade is geen erfgoed. Het uur van het welbehagen sloeg op een dankdag in 1973. De God aller genade heeft hem stilgezet met een preek over: ‘En scheurt uw hart en niet uw klederen en bekeert u tot de Heere, uw God’ (Joël 2:13). De Heere heeft hem verder willen onderwijzen in de weg der zaligheid. Na een periode in de kerkenraad van Amersfoort te hebben gediend, riep de Koning van de Kerk hem tot het predikambt. De geschiedenis van de roeping van de profeet Elisa werd daarvoor gebruikt. In 1985 werd hij toegelaten tot het volgen van de lessen op de Theologische School te Rotterdam, waarna in 1989 de weg werd gewezen naar de gemeente van Nieuw-Beijerland. Hier werd hij in het ambt bevestigd door zijn oom ds. A. Hofman. Ds. Melis had tijdens zijn leven zitting in verschillende deputaatschappen zoals: Evangelisatie, Emerituskas en Bijzondere Noden. Tot heden was hij nog deputaat voor De Saambinder en vanaf 2001 was hij lid van het Curatorium van onze Theologische School.
Broeder Melis is niet meer onder ons. Dat is smartelijk en nog niet goed in te denken! Hij laat een grote lege plaats achter. De Heere, de Bron van troost en licht, sterke in het bijzonder mevrouw Melis met haar kinderen en kleinkinderen. Hij zij hen allen nabij! Hij mocht Zijn vertroosting en ondersteuning rijk doen ervaren als de scheiding ingeleefd moet worden. ‘Mijn ziel is immers stil tot God, van Hem wacht ik een heilrijk lot Hij immers zal mijn Rotssteen wezen, mijn heil, mijn hulp in mijn gebrek mijn toevlucht en mijn hoog vertrek ik zal geen grote wank’ling vrezen’ (Ps. 62:1). De God, Die droeg het voorgeslacht mocht Zijn genade verheerlijken in het late nageslacht.
Als gemeenten en broeders rouwen we over het zo plotseling heengaan van een geliefde ambtsbroeder. We staren hem met droefheid na, want wij hebben veel in hem verloren, maar wij misgunnen hem de zaligheid niet. Hij mocht ingaan in de rust, die overblijft voor het volk van God. Hij is zonder de dood te zien overgegaan van de strijdende in de triomferende Kerk. Om eeuwig zijn God en Zaligmaker te loven en te eren voor de onverdiende zaligheid. Onze broeder schreef daarover in een preek: Nee, het ambtsgewaad blijft hier achter. Er gaan alleen arme zondaren naar de hemel, die gewassen zijn in het dierbare bloed van Christus!
Bron: De Saambinder van 27 april a.s.
